Hoe houd je toch je hoofd boven water als de ene na de andere golf je overspoelt?
Zoals je in m’n vorige blog hebt kunnen lezen, zat ik de afgelopen periode op een nogal wild schip. Hoe hard ik ook probeerde alle zeilen bij te zetten, de ene na de andere golf overspoelde m’n scheepje en iedereen die erop zat. Hoe houd je dan toch je hoofd boven water? Ik geef je bruikbare tips die mij enorm hebben geholpen.
Voordat we tot de kern komen, wil ik je vertellen dat het logisch is dat iedereen op verschillende manieren reageert. Ook wel je ‘overlevingsmechanisme’ genoemd. Die hebben we geërfd van onze bet-bet-bet-bet-over-over-over-grootouders en daar weer de ouders van, zeg maar. Dat mechanisme helpt ons om te overleven. En hoewel er mensen zijn die beweren dat er wel duizend verschillende mechanismen zijn, ben ik er zelf van overtuigd dat je uiteindelijk maar twee smaken hebt. Angst en liefde.
Handelen vanuit angst
Wanneer er heftige veranderingen in je leven spelen, of er is veel verdriet en onzekerheid, kun je handelen vanuit angst. Dat betekent concreet dat je jezelf allerlei doemscenario’s aanpraat en de ergste uitkomsten overspoelen alle hoop. Je huilt veel, bent vaak kortaf of bozig en je hebt last van nachtmerries. Of: je slaapt helemaal niet. Angst is een logisch gevoel. Angst geeft veel stress en onrust. Daarnaast is angst een eeuwenoude erfenis van die bet-bet-bet… (nou, je snapt me). Vroeger was angst namelijk de manier om te overleven. Je hersenen slaan negatieve energie, negatieve herinneringen en negatieve informatie veel sneller op dan positieve dingen. Daar kun je in principe niks aan doen. Tenminste… eigenlijk wel. En zo komen we uit bij handelen vanuit liefde.
Handelen vanuit liefde
Zodra ik hoorde dat Mark volledig verlamd was geraakt, niet meer zelfstandig kon ademhalen en in slaap moest worden gebracht, was ik natuurlijk enorm verdrietig. Ik pakte Mark z’n hand en kneep er zachtjes in, maar er kwam geen reactie meer. De rillingen liepen over m’n lijf en voor ik het wist rolden de tranen weer over m’n wangen. Dus op dat moment had ik angst: “Komt alles wel goed? Hoe komen we hieruit? Komen we hier überhaupt uit? Moet ik alvast nadenken over een rolstoelvriendelijk huis? Moeten we verhuizen? Hoe komt het met thuiszorg?” M’n hoofd spoelde over. Totdat ik me bewust werd van al deze vragen en ik me ook realiseerde: Niemand – maar écht niemand – heeft hier antwoorden op. Geen neuroloog, geen fysiotherapeut, geen revalidatiearts, niemand. Dus het heeft geen zin om mezelf telkens die vragen te stellen en te dubben, twijfelen en na te denken. Kortom: ik besloot voor mezelf bewust om te handelen vanuit liefde en vertrouwen. Ik voelde dat alles goed zou komen, heel diep van binnen. Een soort vlammend vertrouwen, dat geen enkele golf kon doven.
Je wereld moet toch stilstaan?
Klopt, m’n wereld stond ook stil. Alles draaide om Mark en m’n moeder. En later eventjes om mezelf, maar dat is echt minimaal. Maar vergeet niet dat tegelijkertijd alles juist doorging. De wereld an sich staat namelijk niet stil. Twee vriendinnen zijn zwanger en hun kindjes stoppen niet met groeien. Sterker nog: we hebben hun nieuwe leventjes gevierd met babyshowers. Mensen zijn nog altijd jarig. Concertkaartjes en festivals gingen door en na lang twijfelen heb ik toch besloten om ook daar gewoon naartoe te gaan.
Kortom: mijn wereld moest doordraaien. Ik wilde leuke dingen blijven doen. Museummomenten maken. Want ik kan me geen deprimerend grijs levensmuseum veroorloven. Dat is gewoon doodzonde. Immers: de meeste tijd zijn we niet op deze aarde. Ja, lees die zin nog maar eens. Het is dus echt zonde als je je wereld stil moet zetten. Ook al gebeuren er heftige dingen in je leven. Zorg voor een vangnet onder je, een enorme bak positieve energie waar je een graai in kan doen, wanneer je leven even overspoeld wordt met angst.
De hemelpoort van Petrus
Immers, stel dat ik mijn leven wel drie maanden had stilgezet. Compleet op de rem. Niks meer doen. Die drie maanden zou ik niet terugkrijgen. Sterker nog: als ik dan bij de hemelpoort Petrus zou treffen, zou hij me niet drie maanden extra geven en me weer terugsturen. En dat is het ‘m. We weten nooit wanneer dat moment komt. Niemand heeft die garantiekaart om 85 jaar te worden in alle goede gezondheid. Zorg daarom voor mooie dingen in je leven, ook wanneer de ene na de andere golf je overspoelt. Je hebt het in je, echt waar. Zolang je dat vurige vertrouwen maar voelt.
Ik ben ervan overtuigd dat we dan uiteindelijk het handelen-vanuit-liefde als erfenis aan onze bet-bet-bet-bet-achterkleinkinderen kunnen doorgeven.
En dat zou toch het allermooiste zijn wat je kan doen, in die korte tijd dat we hier zijn?