“Ik denk altijd dat het nog komt”
Een legendarische zin die tot op de dag van vandaag door mijn hoofd spookt.
Ik weet het nog precies. Een dag op het altijd drukke Schiphol. Samen met ouders haal ik mijn oudtante uit Canada op. In die tijd was het normaal dat mensen naar Canada verhuizen en daar is mijn familie niet in achter gebleven. Vele broers en zussen van mijn opa en oma verbleven in Canada en het Friese accent had over de jaren heen ruimte gemaakt voor een Canadees randje.
Het Hello Goodbye cafeetje
In het ‘Hello Goodbye’ cafeetje, recht tegenover de aankomsthal, waren we aan het kletsen. Onder het genot van het kopje thee vormde het gesprek tussen mijn moeder en mijn oudtante naar diepe vragen en stellingen over het leven. Mijn oudtante, die destijds in de 60 was, riep al snel: “Ik tink altyd dat it nog komt’. (Ik denk altijd dat het nog komt).
Ze duidde met deze stelling op haar leven. Op geluk. Op een mooi leven, op rustig vaarwater. Destijds begreep ik deze zin niet helemaal. Maar nu wel. Ik voel medelijden in combinatie met een groot gevoel van begrip. Zelf heb ik pas net geproefd aan mijn ‘volwassenen jaren’. In mijn kinder- en tienertijd was er ruimte voor dromen en vooral ruimte voor plannen. De mogelijkheid om te zeggen “dat komt later wel”, was er altijd. Niemand kijkt je raar aan. Je bent immers nog niet volgroeid en je hebt alle tijd je dromen tot werkelijkheid te laten brengen. Maar nu onstaat de ruimte voor bloeien, voor het kiezen van je eigen weg van geluk.
En wat gebeurt er?
De ruimte voor dromen over de toekomst blijft en in het heden is er alleen plaats voor veiligheid en obstakels overwinnen. Van een kinderbrein vol dromen, naar een volwassenbrein vol dromen en de bijhorende gedachtes dat het toch niet gaat lukken. Geluk of je eigen weg kiezen, voelt nooit veilig en het is niet het juiste moment.
Een vleugje acceptatie
Mijn oudtante begrijp ik nu zo goed. En niet alleen dat. Ze heeft mij een wijze les geleerd die ik meeneem in mijn ontdekkingsreis door het leven. Het heeft geen zin om te hopen op het feit dat het misschien allemaal nog wel komt.
Er is geen juiste tijd, geluk komt niet aanwaaien en dromen worden niet vanzelf werkelijkheid. En dat klinkt allemaal leuk en aardig, maar dit kan niet zonder een vleugje acceptatie en realiteitsvermogen. Het leven is soms onvoorspelbaar, niet altijd leuk en al helemaal niet altijd veranderbaar. Soms is even stil zitten en accepteren dat we ook gelukkig kunnen zijn in het nu al de sleutel tot de rest. Want het is zo doodzonde om maar blijven te hopen dat het leven nog komt. Ze is er nu, in volle afwachting van jou. En elke keus naar jouw geluk, zal ze met liefde ondersteunen.
Voor iedereen is geluk weggelegd. Voor iedere persoon op deze wereld, voor jou als lezer en voor iedereen in het altijd drukke Schiphol.
