Het is misschien wel 10 jaar geleden maar het moment staat me nog kraakhelder voor ogen. Ik deed samen met een vriendin een cursus mindfulness. Super zinvol als je net zo als ik moeite hebt met balans wanneer je veel ballen je in de lucht wilt houden maar ook om het continue tetterende brein af en toe het zwijgen op te leggen.
Maar de cursus bracht me onverwachts nog veel meer. En dat begon met de vraag van de trainer of we de volgende les iets mee konden nemen wat belangrijk voor ons was. En daar iets over konden vertellen.
Hoe moeilijk kon het zijn? En toch, gedurende de aanloop naar de volgende les, pijnigde ik mijn bovenkamer met wat ik mee wilde nemen en vooral het waarom! En zoals dat werkt bij mij: ik wilde het natuurlijk wel goed doen. Toen we de week erna in de les zaten begonnen we om de beurt ons verhaal te doen. En naarmate het rondje vorderde begon ik me steeds ongemakkelijker te voelen.
Een aantal medecursisten, waaronder mijn vriendin, had een foto of iets van hun familie meegenomen en ze vertelden met zichtbare trots hoe belangrijk die voor hen was. En daar kwam mijn groeiend ongemak vandaan. Ik had namelijk een boek meegenomen. Ja echt, een boek! Wat in het leven is belangrijk, schoot er door me heen? Een boek? Jeetje Jen, wat is er mis met je?
Ik zie het tafereel nog voor me. Toen het mijn beurt was vertelde ik het waarom. Ik weet ook nog dat ik tijdens het vertellen een brok in mijn keel kreeg. Wat ik vertelde aan de anderen raakte me diep van binnen. Alleen, ik snapte het niet. Waarom in hemelsnaam raakte ik geëmotioneerd van een boek? En waarom had ik niet voor een familiemoment had gekozen? Want natuurlijk is familie het allerbelangrijkste in mijn leven. Het antwoord op die vraag weet ik eigenlijk pas sinds kort.
Het boek dat ik destijds mee had genomen was van Carol Dweck en het heette: Mindset, de weg naar een succesvol leven. Ik heb me destijds bij het lezen van het boek niet laten misleiden door de Amerikaanse titel die ik over de top vond; de inhoud intrigeerde me mateloos. Moraal van het verhaal van Dweck: iedereen, ongeacht afkomst, opleiding, intelligentie enzovoort, kan succesvol zijn door het aanleren en inzetten van de juiste mindset. Een mindset waarbij je gelooft dat niets statisch is, je intelligentie niet vastligt, je altijd kan blijven leren en jezelf ontwikkelen. Kortom, in mijn woorden, met de juiste instelling kan iedereen de beste versie van zichzelf worden. En dit laatste, dat raakte me vol. En waarom?
Omdat ik nu zie en begrijp dat het over bloei van mensen gaat. Verder begrijp ik nu ook waarom ik zo enthousiast werd toen ik kennismaakte met de positieve psychologie gedurende mijn opleiding. Bij de positieve psychologie gaat het over die aspecten die maken dat mensen kunnen groeien, het inzetten van iemands sterke punten. Want ook hierbij gaat het om bloei van mensen.
Ruim twee jaar geleden, tijdens de coachopleiding van Big Five for Life ging ik mijn persoonlijke Big Five for Life ontdekken, die vijf zaken die voor mij belangrijk zijn. Met de eerste letters van de afzonderlijke onderwerpen heb ik aan het eind van de workshop mijn acroniem gemaakt: BLOEI. Zonder exact te weten waarom, behalve dat ik op een of andere manier voelde dat dit het overkoepelende thema voor mij was.
Sinds ik een eigen bedrijf heb ben ik nog meer bezig mijn waarom zo scherp mogelijk te krijgen. Waarom ben ik hier? Waarom doe ik wat ik doe? Wat wil ik bereiken? Wat en aan wie wil ik bijdragen? Natuurlijk had ik enkele aspecten wel voor ogen maar pas onlangs in een flits van optrekkende mist in mijn hoofd zag ik alle bovenstaande puzzelstukjes in elkaar vallen en zag ik het geheel. Mijn waarom is bloei. Niet alleen mijn eigen bloei maar ook de bloei van andere mensen.
Ik ben ervan overtuigd dat mensen gaan bloeien wanneer ze hetgeen ze in huis hebben aan talenten, vaardigheden, capaciteiten enzovoort, gaan inzetten voor hetgeen zij belangrijk vinden. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen, bewust of onbewust op zoek is naar deze vorm van persoonlijke bloei. Eenvoudigweg omdat dit bijdraagt aan een zinvol en betekenisvol leven. En dat willen we allemaal. Toch? En waarbij een ieder voor zichzelf invult wat zinvol en betekenisvol is voor hem of haar.
Het boek van Carol Dweck was een puzzelstukje. Mijn lijf voelde destijds al dat het onderdeel was van mijn levenspuzzel. Mijn hoofd kon hem alleen nog niet leggen. Het ongemak over het boek destijds in de mindfulness cursus heeft plaatsgemaakt voor andere zaken. Dankbaarheid voor wat het me gebracht heeft. En daarnaast focus voor mijzelf en mijn bedrijf waarbij BLOEI de stip op mijn horizon is.
Wat een cursus mindfulness al niet kan brengen. Namasté.
