Liever lui dan moe, de les over balans in het leven
Mijn moeder riep het vroeger altijd: ‘Alles is balans!’ Maar jemig, wat is balans soms lastig. Wanneer is er balans? Wanneer ben je uit balans?
Ik snap dat het best oké is om af en toe een stuk chocola te eten, maar dat het niet de bedoeling is om nu elke dag een hele reep naar binnen te werken. Die balans kan ik nog begrijpen en in perspectief zetten. Maar wat ik nu echt lastig vind, is de balans vinden tussen accepteren dat iets niet lukt en dat iets nu eenmaal zo is en doorgaan zodat je jouw comfortzone uitrekt.
Dagelijkse koek
Als een hooggevoelige meisje zijn de termen overprikkeling en onderprikkeling, dagelijkse koek. Te weinig prikkels, betekent nooit meer van de bank af komen en teveel prikkels betekent extreme vermoeidheid en overcompensatie.
Langzamerhand leer ik dat ik soms voor mijzelf moet kiezen. Soms moet je een stapje terug doen, energie opdoen en dan weer verder. Maar soms moet je ook doorgaan, knallen, leren en een sprint trekken, omdat je anders altijd maar blijft hangen in je comfortzone.
Dus de vraag: wanneer stop je en wanneer ga je door? Hoe vind je daar de balans in?
Ik neem even bovenstaande foto als voorbeeld. Schattig he? Ik leerde hier voor het eerst fietsen met mijn vader. Maar oh, je moest eens weten. Als dit een video was verdwijnt de schattigheid. Schreeuwen en janken deed ik. Het lukte niet, ik wilde niet, vond het stom en ik wilde nooit meer fietsen.
Zoals je vast al geraden hebt, heeft mijn vader, die eigenlijk allang thuis had willen zitten met een biertje, er genoeg van. Maar zoals goede ouders dat doen. Doorzetten. Dat kind moet toch leren fietsen.
Op die leeftijd begrepen mijn ouders heel goed dat er doorgezet moest worden. Dit is nu nou eenmaal iets heel lastigs wat je toch moet leren. Sommige pijnlijke of moeilijke leermomenten moet je doorbreken om verder te komen in het leven.
Tegenwoordig mag ik die keuzes zelf maken. Op welk gebied stretch ik mijn comfortzone en op welk gebied bespaar ik energie zodat dat mij ten goede komt.
Leeuwen en beren
Wat ik geleerd heb, is dat ons brein ons wil behoeden voor deze moeilijke situaties als leren fietsen. Het kost energie, het is spannend en soms ook best gevaarlijk. Ons oerbrein, dat ons wil behoeden voor iedere mogelijk gevaarlijke situatie, probeert je met man en macht tegen te houden.
Tegenwoordig hoeven we niet meer bang te zijn voor leeuwen en beren die ons kunnen opeten, maar zijn het de dagelijkse stresssituaties die ons oerbrein hard aan het werk zetten.
Dus wat voor mij werkt, is dat ik niet altijd gelijk een keus maak. Ik neem een stap terug, observeer mijn gedrag en de bijhorende gedachtes en als ik ontdek dat mijn oerbrein aan het overschreeuwen is, zonder goede reden, ga ik ervoor. En soms, kom ik erachter dat ik al teveel gedaan heb. Dat ik overprikkeld ben en dat ik een stapje terug moet doen. Teveel stress en teveel emoties, die afbreuk doen op mijn lichaam en geest. Daar is de kunst om te accepteren dat een stapje terug, soms juist beter uitzicht levert.
Maar zo belangrijk als ik acceptatie vind, is door een leerproces gaan en het opgeven en dit acceptatie noemen niet de bedoeling. Soms moet je inderdaad door het pijnlijke moment waarin je denkt dat het je toch nooit zal lukken, misschien ook wel een beetje typisch liever lui dan moe. En dan toch doorgaan is het ‘niet accepteren’, maar het uit je comfortzone willen gaan. En tot op de dag van vandaag en voor mijn hele leven lang, kan ik fietsen.
Tip: Heb je ons gratis e-book met 10 tips om het leven van je dromen te leiden al gelezen?
