Artikel John Strelecky – Liefde
‘Liefde’ – John P. Strelecky
Originele titel: ‘Love’
John Strelecky, bestsellerauteur van de Big Five for Life boekenreeks, heeft dit prachtige artikel geschreven.
Liefde is een interessant iets. Het is overal aanwezig in onze wereld. In liedjes, films, boeken, eeuwenoude verhalen die we eerst van mond-tot-mond aan elkaar doorgaven. En ondanks dat we er zoveel van meekrijgen… weten we nog bijzonder weinig van de liefde.
Liefde verschilt
Waarschijnlijk komt dit doordat liefde voor iedereen uniek is en voor iedereen iets anders betekent. Denk maar eens aan de liefde die een vader of moeder heeft voor zijn kind. Dat is hele andere liefde dan die ze voor elkaar hebben. Ook kun je liefde voelen voor een activiteit of een huisdier, maar ook dan zijn de emoties heel anders.
En om het nog iets ingewikkelder te maken… de fijne kneepjes van het vak worden bepaald door onze eigen denkwijze, de opvoeding die we hebben gehad en culturele overtuigingen… dat maakt de liefde buitengewoon complex.
Je voelt liefde direct
Toch is liefde ondanks alles ook bijzonder eenvoudig. We merken het direct wanneer we het voelen. Zelfs als we het niet aan iemand anders kunnen uitleggen. Het gevoel van liefde is ook uniek, omdat het soms verschijnt op momenten waarop je nooit zou verwachten. Zoals tijdens het verschonen van een luier.
De liefde als vader
Ongeveer tien jaar geleden, kreeg ik het voorrecht om vader te worden. Een rol waarin ik mezelf nooit in zou kunnen zien, totdat ik er middenin zat. En door die gave heb ik mogen leren over de liefde, op manieren die ik niet had verwacht. Te beginnen met… de luier verschonen.
Nul ervaring
Voordat ik vader werd, had ik nooit eerder een luier verschoond. Ik was simpelweg nooit in de buurt geweest van een baby die een nieuwe luier nodig had. Sterker nog: ik had nog nooit een luier, babydoekje of zelfs een baby vastgehouden. Behalve die ene keer dat ik mijn neefje vasthield voor de foto. Mijn ervaringsniveau was nul. Ik had geen enkel referentiekader als het ging om baby’s.
Een baby draagt een luier en wanneer de baby ‘zijn ding’ heeft gedaan, is het taak aan de ouders om de puinhoop weer op te ruimen. Dit gaat dag in, dag uit zo door, totdat hij groot genoeg is om dingen zelf te regelen. Met andere woorden: een onaangename noodzaak die in de eerste jaren van het ouderschat moet worden gedaan.
Mijn vader
Mijn vader vertelde iedereen altijd trots dat hij nog nooit een luier had verschoond. Niet alleen geen enkele luier van zijn drie kinderen, ook niet van zijn zes kleinkinderen. Dat klonk mij als muziek in de oren en een goede manier om er mee weg te komen.
Ze rekende op mij
Maar toen kwam mijn dochter… een klein, hulpeloos mensje die nog niet voor zichzelf kon zorgen. Ze kon zichzelf niet op een toilet zetten of haar eigen bips afvegen. Ze kon zichzelf nog niet eens omdraaien. En ik had ervoor gezorgd dat ze op deze wereld kwam… Mijn wereld… en ze rekende erop dat ik haar zou helpen.
En toen ik mijn eerste luier verschoonde, realiseerde ik me iets bijzonders… Mijn vader had een van de grootste dingen in het leven gemist. Als je kindje om hulp huilt, je haar zachtjes schoonmaakt, haar helpt, een nieuwe luier omdoet, haar kleine kleertjes voorzichtig aandoet en haar zachtjes op je schouder legt en vasthoudt… is dat geen vreselijke rommelige ervaring. Het is liefde.
Vertrouwen
Een prachtige, onvoorwaardelijke liefde in je ziel die je nergens mee kunt vergelijken. Je beseft je welk vertrouwen je kind in je heeft. Ze komen volledige hulpeloos op deze wereld. Ze rekenen erop dat je hen van eten voorziet, onderdak geeft en hun luier op tijd verschoont. Zonder die dingen kunnen ze niet overleven. Ze zitten middenin een ervaring die zo kwetsbaar en breekbaar is, dat iedere dag van hun leven afhangt van die balans. Hun ouders ervaren op hun manier de zorgzaamheid, mededogen en liefde.
Midden in de nacht huilen
Ze geven zo’n ongelooflijk mooi geschenk. Een onzelfzuchtige daad als deze, zoals die nergens anders te vinden is. Dit besef stroomde door mijn lijf, toen ik die bewuste eerste luier van mijn dochter verschoonde. Het inspireerde me en zette me aan het denken. Welke manieren kon ik allemaal vinden om haar te laten weten hoe dankbaar ik was voor haar geschenk? Als ze midden in de nacht huilde, en ik ging naar haar slaapkamertje, wist ik zeker dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen nog voordat ik haar kamer in kwam. Ik wilde dat ze wist dat ik blij was dat ze mijn kind was. Ik was blij dat ze daar was.
Babykusjes
Ik begon het als een uitdaging te zien om kleine dingetjes leuk voor haar te maken. Want hoewel ze nog maar een paar maanden oud was, niet kon praten en nauwelijks zelfstandig kon rondlopen, wilde ik wel dat ze wist dat het leven leuk was. En het was leuk voor mij omdat ze in mijn leven was.
Ik creëerde een soort routine voor haar, als ik haar in bad had gedaan. Terwijl ik haar schone kleine kleertjes aantrok, vertelde ik haar een verhaal. Ik verzon iets over een aap en een papegaai. Iedere keer, op precies hetzelfde moment in het verhaal, liet ik een stilte vallen en riep ik: “babykusjes!”, en maakte ik allemaal gekke geluidjes en gaf ik haar kusjes op haar wangetjes. Ze lachte en giechelde. Ze raakte zo vertrouwd met die routine dat, zodra ik de lange stilte liet vallen, zelfs nog voordat ik ‘babykusjes’ kon zeggen, ze al begon te giechelen.
Deken van onvoorwaardelijke liefde
In tegenstelling tot mijn vorige idee van opvoeding, die alleen maar om verantwoordelijkheid draaide, realiseerde ik me dat diezelfde verantwoordelijkheid gewikkeld was in een deken van onvoorwaardelijke liefde. Mijn dochter is inmiddels de fase van luiers en ‘babykusjes’ verreweg gepasseerd, maar de liefde is gebleven. In iedere fase vind ik nieuwe levenslessen die ze me leert. Kinderen hebben die ongelooflijke scherpzinnigheid die de spijker op z’n kop slaat in bepaalde situaties.
Blijf van jezelf houden
Een van de meest belangrijke dingen daarvan, is het belang om van onszelf te blijven houden. Dat klinkt misschien eenvoudig, maar door mijn jarenlange samenwerking met anderen om hen te helpen hun Big Five for Life te ontdekken, is een van de grootste obstakels die ik bij mensen heb gezien, dat ze zich hebben losgemaakt van die dingen waar ze het meest van houden.
Volwassenen gunnen het zichzelf vaak niet om tijd te besteden aan waar ze van houden. Of in veel gevallen herinneren ze zich niet eens meer wat die liefdes zijn. Daarom wordt hun leven steeds minder opwindend. Minder plezier, minder voldoening… Het idee om wakker te worden voor een nieuwe dag, geeft soms zelfs meer angst dan enthousiasme.
Kinderlogica: ‘ik doe toch gewoon waar ik van houd?’
Kinderen doen precies het tegenovergestelde. Als ze van lezen houden, besteden ze het liefst hun tijd aan lezen. Als ze graag in bomen klimmen, vind je ze tussen de takken van de bomen. Het idee om dan juist niet te lezen of niet in bomen te klimmen, is voor hen volkomen onlogisch. Dat is liefde. Ze houden van zichzelf en ze houden van de ervaring van het leven, zodat ze zichzelf kunnen verbinden met dat wat hen vreugde brengt en enthousiast maakt voor het leven.
Het draait om perspectief
Als volwassenen kunnen we hier veel van leren. Luiers verschonen kan zowel een vieze bende worden, als een kans om je liefde te laten zien. Zo zit dat ook met waar we onze tijd aan besteden. Het draait allemaal om het perspectief en de keuze die we hebben.
Enthousiast of overleven?
Wanneer het nieuwe jaar begint, is dat een uitstekend moment om over onze status van liefde na te denken. Te beginnen met hoe bereid we zijn om van onszelf te houden. Zijn we enthousiast over het leven? Zijn we enthousiast over het vooruitzicht om een heel nieuw jaar van bestaan te leiden? Weten we wat we graag doen? Staan we toe dat we die dingen ook daadwerkelijk doen? Of proberen we het nog een dag, nog een maand of nog een jaar te overleven?
Tijd krijgt een nieuw perspectief
Een van de unieke aspecten van ouder zijn, is hoe het de tijd een nieuw perspectief geeft. Je hebt de kleine baby, die voortdurend groeit. En uiteindelijk een peuter, een schoolkind en dan jongvolwassene wordt. Als je hun voortgang ziet, herinnert het je op een subtiele manier dat ook je eigen leven aan je voorbijgaat. En snel ook.
Sta jezelf toe, te doen waar je van houdt
Net zoals dat kinderen moeite blijven doen om te blijven doen waar ze van houden, is het belangrijk dat volwassenen zichzelf toestaan om hetzelfde te doen. Als we de statistieken mogen geloven, worden mensen gemiddeld 78 jaar. Neem je eigen leeftijd, haal die leeftijd van 78 af en vermenigvuldig dat met 365. Statistisch gezien is dat het aantal dagen dat je nog hebt om op avontuur te gaan, te doen waar je van hebt gedroomd, plaatsen te bezoeken die je altijd in gedachten hield, ervaringen op te doen waar je altijd naar hebt verlangd…
Laat zien wat er toe doet in dit leven
Als we dat aantal dagen kennen en dat goed in ons hoofd hebben, kunnen we de kracht, die kinderen hebben, terugkrijgen. Zodat we tijd doorbrengen met doen waar we van houden. Het is een belangrijk kenmerk om in ons leven te houden, omdat het ons weer even met beide benen op de grond zet en ons laat zien wat er echt toe doet in het leven.
Gun jezelf om, wanneer het nieuwe jaar weer begint, voor jezelf helder te hebben hoe je op welke manier wilt leven. Sta jezelf toe een bestaan te ontdekken waarin je liefde voor het leven zo sterk is, dat je elke dag uitkijkt met een enthousiasme en passie zoals je nog nooit eerder hebt meegemaakt. Want dat is echt een van de meest waardevolle aspecten van liefde die bestaat.
John P. Strelecky is de auteur van de bestsellers Big Five for Life boekenreeks: The Why Café en The Big Five for Life. Om meer van hem te weten te komen, of om meer te ontdekken over de liefde in jouw leven, bezoek dan onze website www.bigfiveforlife.nl.